HAWA-HAWA
ni Franchesca Maria Sophia M. Del Pilar
Sa bawat pagmulat ng mumunting talukap,
Tayo ay nagulat sa katotohanang sumambulat
Sa inaakalang biglaan ngunit ilusyon lamang ang lahat,
Posas sa kamay ng kapisan mahigpit ang ipit sa balat
Bagong sakit nga ba ang dahilan ng patuloy na pagkalugmok?
O planong hindi konkreto at intensyong balu-baluktot?
Sino? Paano? Bakit nga ba dapat na bigyan-pansin?
Dahil kung tutuusin ang mga nakaupo ay siya ring salarin
‘Pag hihigpit nitong pandemya ang natatanging plano,
Kapakanan lamang ng pamilya kapalit ng buhay ng milyong Pilipino
Nasaan na nga ba ang ideya ng pagbabago?
Dapat nga bang magtiwala sa mga pangakong palaging napapako?
Iba't ibang epidemya ang matagal na nating iniinda,
Dahil sa mga pagkakamaling hindi pagpili sa kung anong tama
Dahil sa pagiging makasarili at sa kung saan lamang magiging masaya,
Sangsinukob nga ba ay totoong buhay pa?
Pandemya sa taong ito'y siyang sa atin ay bumigla,
Ang sumubok sa talino ng taong isang kahig isang tuka,
Ang humimok na pansinin ang pagkakamali at gawing tama,
Ang tutuwid sa pagkabaluktot ng proyektong hindi pangmasa
Babangon ang bayan sa muling pagkakadapa,
Isisigaw ng mga bata at mamamayagpag ang tama
Tatahan sa pag-iyak ang inang bayang sakit ay lumubha,
Aayusin ang sistema at buhay at pananatilihing masaya
Hindi maipagkakaila na epidemya ay siyang kumitil sa napakaraming buhay
Ngunit gawin itong aral upang pagpaplano ay maging matagumpay
Bayan ay naniniwalang siya'y ating tutulungan bago ang paglubog ng bukangliwayway,
At nananalig na ang pagmamahal sa kanya'y hindi kailanma'y mamamatay
Pagsubok, subukin, at ating subukan
Tapusin, ubusin ang dapat posasan
Kinabukasan ay bukas sintindig ng tagdan
Ang pag-apoy ng sulo'y saksi ng tunay na kagitingan.